Om helemaal volledig te zijn, had ik mee moeten vermelden “gespeeld door Tylaine Van Den Broeck, piano”, want, laten we eerlijk zijn: bij het lezen van de naam van Hubert Boone -de man is noch min, noch meer een Instituut, waar we onder meer ons prachtige Instrumentenmuseum aan te danken hebben, gaat een beetje muziekliefhebber spontaan aan viool en Vlaamse Folk denken.

Voor deze plaat deed de dansen- en liederenverzamelaar echter iets wat we van hem niet gewoon zijn: hij schreef een bakkersdozijn korte melodietjes voor piano en liet die midden vorig jaar opnemen door de misschien niet zo bekende, maar wel multi-getalenteerde pianiste Tylaine Van Den Broeck. Deze dame, die je ook als actrice van TV kunt kennen of, als je helemaal “mee” bent, als mode-ontwerpster, is een klassiek geschoolde muzikante, die Heist-op-den-Berg als thuishaven heeft en die hier dus de kans krijgt haar muzikale kunnen aan de wereld te tonen.

Dat moet voor haar een dankbare opgave geweest zijn, althans, dat leidt ondergetekende, na een dozijn beluisteringen, af uit de helderheid en de lichtvoetigheid, waarmee de stukjes ingespeeld worden. Niks “zwaar op de hand”, gewoon een verzameling melodietjes, zoals je ze op zondagochtend bij een concertje in het plaatselijke culturele centrum geserveerd wil zien.

Boone heeft in de decennialange loopbaan die de zijne is, helemaal terecht een torenhoge reputatie opgebouwd als onderzoeker en uitvoerder van Belgische en Vlaamse Volksmuziek en die reikt veel en veel verder dan de meesten van ons kunnen bevroeden. Hij toerde met zijn Brabants Volksorkest en het kleinere Limbrant doorheen meer dan twintig landen, waarbij een uitnodiging voor het wereldberoemde Sharq Taronalari-festival in 2017 in het Oezbeekse Samarkand ook voor hemzelf één van de hoogtepunten was. Menige blijvende vriendschappen werden er geboren en het bezoek aan de stad zelf, één van de Parels langs de Zijderoute maakte zodanig veel indruk, dat Hubert, zoals het hoort voor iemand van zijn muzikaal kaliber, aan het componeren ging.

Nergens aan deze dertien stukjes kun je horen dat ze in volle hevigheid van de Covid-golven tot stand kwamen, integendeel: uit alles blijkt de schoonheid van reis en stad de bovenhand te halen en de tracklisting van deze CD leest dan ook -zo stel ik het mij althans voor- als een soort overzicht van de etappes, die het gezelschap toen aflegde: het beroemde Registan-plein in het hart van Samarkand geeft de opener zijn titel. Ook de Blauwe Fontein, die je daar vindt, krijgt een muziekje cadeau, net als “Navrouz”, in Oezbekistan het feest waarmee de lente ingeluid wordt. Andere hoogtepunten: de Zeravshan-rivier, het gigantische mausoleum-annex-museum dat in Tashkent aan krijgsheer Amir Timur gewijd is, het Confucius-instituut, het reusachtige Navoi-park en dito Aydarkul-meer…het zijn allemaal dingen die je doen dromen van die mysterieuze omgeving en de reis die je er naartoe kunt maken.

En toch zit het hoogtepunt van de plaat in een heel eenvoudig walsje, dat “de wals van het jonge paar” genoemd wordt en waarvan ik me voorstel dat Boone en zijn gezelschap uitgenodigd werden op een bruiloft, die nogal wat indruk gemaakt moet hebben. Wellicht zullen de meesten onder ons meer hebben aan een verblijf langs de Kamelenroute in de buurt van Bukhara, maar alleszins nodigt deze plaat uit om de Zijderoute van dichtbij te gaan bekijken. Dat je er dertien kleine, fijne, klaterende muziekjes bovenop krijgt, is alleen maar meegenomen. Fijne plaat !

(Dani Heyvaert)

bestellen via info@andriesboone of tylaine@telenet.be